Alles
‘De heit fan Teije is dea’, seit it dochterke fan in freondin fan my. Sy is fiif jier en siket in ferklearring foar it ûntbrekken fan in man yn ús libben.
Der komt aansen in momint wêrop’t ek Teije fragen hat. Of dat oare bern fragen oan Teije stelle. Of miskien al in ferhaal betocht ha en dat oan Teije fertelle as de wierheid. Sels as bern wie ik net oars.
Ek al is dat momint no noch net, ik tink der al oer nei. Hoe fertel ik him aansen wat in donorheit is. Hoe lis ik it oare berntsjes út dy’t no al freegje wêr’t syn heit is.
Yn de tiid dat ik swanger wie, ha ik in boek foar Teije makke. Dêryn beskriuw ik ús ferhaal. Ik fertel oer de biologyske heit en oer ús freonskip. Der binne foto’s fan ús, fan him en fan my. Artikels dy’t ik lêzen ha foardat ik de keus makke, myn twivels mar foaral ek myn sekerheden om dit sa te dwaan.
Somtiden pak ik it boek derby. Dan besjogge we tegearre de foto’s en lês ik lytse stikjes foar. Ik fertel Teije oer him, de donorheit. Om de safolle tiid fideobelje we meielkoar. Teije neamt him dan by de namme en hy herkent him fan it boek.
Ik ha fertrouwen yn de takomst. Ik bin oprjocht grutsk op hoe’t wy it dogge. Mar sa no en dan oerfalt my de gedachte dat ik net hoopje dat Teije it my letter kwea ôf nimt. Dat hy miskien in ‘echte’ heit mist. Dat ik allinne net genôch wêze sil.
Wy sitte op de bank. De freondin en ik. Teije en har dochterke boartsje mei de duplo. De heit komt by de trep del en rint de wenkeamer yn. It famke draaft nei him ta en ropt ‘myn heit, myn heit’. Hy tilt har fan ’e grûn en lit har sweve troch de loft. Sa at in heit dat dwaan kin. Foar it earst fiel ik it yn myn búk. Ik sjoch nei Teije en bin yn ôfwachting fan syn reaksje. Ik rekkenje op ferwarring, dat hy foar it earst beseffe sil dat der no net in heit foar him is. Mar yn plak dêrfan draaft Teije nei my ta. Hy wiist nei my en ropt lûd ‘myn mem, myn mem’.
Hy slacht de hannen om myn nekke. En ik fiel: ik bin mear as genôch.
Sjoukje de Boer
Sjoukje de Boer (1987) is dosint, teätermakster, skriuwster, sjongeres en mem fan Teije. (2019) Se skriuwt al in oantal jier kollums foar de heit&mem.
Sjoukje de Boer makket ek prachtige yllustraasjes. Sjoch ris op har instagram: @sjoukje.deboer
En se hat foar de Afûk ris moaie filmkes mei dochplaten makke. Foar elkenien fergees te brûken!
Sticker
Ik bin hast jierdei. Myn freon soe mei Teije in kadootsje helje yn de stêd, mar dat rûn oars. Moarn is it dan safier. ‘Wanneer ga ik dan het cadeautje kopen, mem?’
SIIK
‘Dit soart mominten fyn ik it dreechst.’
Universum
Floris komt wer nei Ljouwert en hy nimt ditkear ek syn âlders mei.
Yn rjochte line binne dat de pake en beppe fan Teije. Foar it earst sille we mekoar treffe. We prate ôf by in lunchkafee mei boarterstún.
Blau
Ik doch de doar iepen en sjoch yn deselde blauwe eagen. De herkenning docht my fersjitten, mar makket my ek waarm tagelyk. Hy hat deselde donkerbrune jas oan as doe’t wy elkoar foar it lêst seagen, sa’n twa jier werom.
Tegearre hjir
Foar it sliepengean lês ik Teije foar. Tegearre krûpe we dan op it grutte bêd. Hy siket dan in boek út. Faak wikenlang achterelkoar itselde boek. Op it stuit kiest hy elke jûn ‘Samen hier’.
In boek oer de ierde en alles wat hjir is.
Oer it lân, it wetter, de loft, de minsken, oer dei en nacht.
Pake
Mei de elektryske miggeklapper pak ik in neef.
‘Dea’, sis ik. Mei ik sjen? Teije springt op fan de bank en sjocht nei de neef.
Is dy echt dea? ‘Ja’, sis ik. Ik klopje de miggeklapper út yn de pedaalamer. De neef falt op in stik keukenpapier. It deksel falt ticht.
