Sleutels? Check! Tas? Check! Adressen? Check! Mooi, dan kan ik gaan. Zojuist heb ik samen met de gynaecoloog gekeken naar de hartfilmpjes die de dames van de thuismonitoring hebben ingestuurd. Ze zagen er allemaal prachtig uit! En dus kan ik nu even bij hen thuis kijken.Sinds de start van de thuismonitoring in Nij Smellinghe in 2011 ben ik samen met negen andere collega’s lid van het thuismonitoring-team. Daar waar zwangere vrouwen voorheen opgenomen werden om in het ziekenhuis geobserveerd te worden, kunnen ze nu in veel gevallen thuisblijven. De eerste keer oefenen we samen, daarna maken de zwangeren zelf één keer per dag een hartfilmpje met een klein apparaatje van Sense4Baby. Via een smartphone wordt de CTG naar het ziekenhuis gestuurd.
Bij het eerste adres word ik bij de deur ontvangen door een klein meisje in een verpleegsterpakje. Hier ben ik eerder geweest en ik weet dat ze me heel graag wil helpen. In de kamer zet ik de tas bij haar neer en vraag ik of ze voor mij de spulletjes eruit wil halen. Ondertussen kan ik mama vragen hoe het gaat. De baby in de buik van deze moeder blijft wat achter in groei. Daarom willen we graag elke dag weten hoe het kindje zich voelt en of mama de baby nog voldoende voelt bewegen. Gelukkig blijkt dat allemaal goed te gaan. De bloeddrukmeter wordt mij aangereikt door mijn ‘mini-collega’. Terwijl ik bij mama de bloeddruk meet, krijgt de pop naast ons op de bank ook een volledige check-up. Met beide patiënten gaat het goed. Even later word ik door mama en mijn ‘mini-collega’ uitgezwaaid tot aan het einde van de straat. Op naar de volgende!
Het is een halfuurtje rijden tussen het ene en het andere adres. Ik moet in een klein dorpje in het noorden van Friesland zijn. Ondanks mijn routeplanner op de telefoon kan ik het niet snel vinden. Ik blijf voor mijn gevoel maar rondjes rijden. Aan het eind van het derde rondje zie ik ineens waar ik moet zijn. De zwangere staat met een brede glimlach bij de deur te wachten. ‘Ik heb nog naar je gezwaaid, maar je was zo druk met zoeken.’ Ehm ja … bloos.
Snel naar binnen dan maar. De aanstaande moeder voelt zich goed en heeft geen vragen over de apparatuur. We praten nog even over het feit dat het zo fijn is dat ze de bevalling thuis kan afwachten. Zelfs met te vroeg gebroken vliezen. Alle controles zijn goed, de buik is rustig en dus kan ik weer terug naar het ziekenhuis. Daar moet ik alle gegevens nog in het dossier vermelden. Ik heb nog maar net één voet op de afdeling gezet of ik word al met een warme glimlach ontvangen door mijn collega’s. ‘Wat fijn dat je er bent! Op verloskamer 3 gaat bijna iemand bevallen. Kun jij daarbij zijn?’ Dus hop, uniform aan, en als klap op de vuurpijl ben ik even later bij de geboorte van een prachtig meiske!
Mirjam Boven
Verpleegkundigen B3 kraam/verloskunde
Nij Smellinghe, Drachten