Alles is sa wankel,
De takomst is ûnwis.
Gedachten bliuwe malen,
En de emoasje dêr’t ik wekker fan lis.
Lyts, moai famke,
Do bringst safolle teweech.
Myn hert sa fol,
En myn earmen sa leech.
Mei oare eagen
Sjoch ik nei alles om my hinne.
En sil ik stapke foar stapke
Myn nije paad berinne.
Karen Postma