In sipelmem makke in sipelfers
foar har lytse berntsjes,
de sipeltsjes rôpen: Wat moai is dat!
en skriemden sipeltrientsjes.
Sa moai as dy sipelmem kin ik it net,
mar ‘k wol ek gjin ferskes meitsje
dêr’t elk dy’t it heart om skrieme moat,
men kin ommers better laitsje?
Ja, laitsje en boartsje mar, wês noch mar bliid,
dan hast noch in moaie bernetiid.
Diet Huber
(Ut: “Fryske poesyalbumferskes”, Ljouwert 1979)